مطالعات خانواده
مراجع
1- McFarland LV. Am J Gastroenterol. 2006. 101(4): 812-822.
2- Goldenberg JZ et al. Cochrane Database Syst Rev. 2013 May 31; (5): CD006095.
3- McFarland LV. Travel Med Infect Dis. 2007. 5(2): 97-105.
4- Chmielewska A, Szajewska H. World J Gastroenterol. 2010. 16(1): 69-75.
5- Dimidi E et al. Am J Clin Nutr. 2014. 100(4): 1075-1084.
6- Collins SM. Nat Rev Gastroenterol Hepatol. 2014. 11(8): 497-505.
7- Lee BJ, Bak YT. J Neurogastroenterol Motil. 2011. 17(3): 252–266.
8- Moayyedi P et al. Gut. 2010. 59(3): 325-332.
9- Brenner DM et al. Am J Gastroenterol. 2009. 104(4): 1033-1049.
10- Hoveyda N et al. BMC Gastroenterol. 2009. 9: 15.
11- Fedorak RN, Madsen KL. Inflamm Bowel Dis. 2004. 10(3): 286-299.
12- Jonkers D et al. Drugs. 2012. 72(6): 803-823.
13- Sang LX et al. World J Gastroenterol. 2010. 16(15): 1908–1915.
اسهال ناشی از مصرف آنتی بیوتیک/ کلستریدیوم دیفیسیل: در یک متاآنالیز که شامل 25 کارآزمایی بالینی (2810 بیمار) بود، نشان دادند که مصرف پروبیوتیک ها در پیشگیری از اسهال ناشی از مصرف آنتی بیوتیک و اسهال ناشی از کلستریدیوم دیفیسیل مؤثر بوده است (1) همچنین در یک متاآنالیز دیگر که شامل 23 کارآزمایی بالینی (4213 کودک و بزرگسال) بود، پروبیوتیک ها اثر قابل ملاحظه ای در جلوگیری از اسهال ناشی از کلستریدیوم دیفیسیل داشته اند (2).
اسهال مسافرتی: فلور میکروبی دستگاه گوارش در طی مسافرت می تواند تغییر یابد و باعث مشکلات گوارشی از جمله اسهال و دردهای شکمی، حالت تهوع و استفراغ های شدیدی گردد که عموماً ناشی از باکتری های اشرشیاکلی، شیگلا و سالمونلا می باشد. مصرف پروبیوتیک ها قبل از مسافرت باعث کاهش ابتلا به اسهال مسافرتی می گردد. بر اساس نتایج یک متاآنتالیز (12 کارآزمایی بالینی شامل 940 بیمار) مخلوط پروبیوتیک ها که شامل لاکتوباسیلوس و بیفیدوباکتریوم می باشد توانسته است %85 از این نوع اسهال پیشگیری کند(3).
یبوست: پروبیوتیک ها با تولید اسیدهای چرب کوتاه زنجیر و کاهش pH دردستگاه گوارش باعث افزایش حرکات پریستالتیک در کولون (روده بزرگ) می گردد. بنابراین پروبیوتیک ها می تواند یکی از گزینه های انتخابی باشد. بر اساس نتایج یک متاآنالیز (5 کارآزمایی بالینی شامل 377 بیمار) بود، مصرف 4 تا 12 هفته ای پروبیوتیک ها می تواند باعث بهبود علائم یبوست از جمله کاهش دردهای شکمی و بهبود قوام گرد(4) همچنین بر اساس یک متاآنالیز دیگر(14 کارآزمایی بالینی شامل 1182 بیمار) مشخص شد که پروبیوتیک ها (عموماً بیفیدوباکتریوم) زمان گذر عبور را 12 ساعت کاهش داده و دفعات و قوام مدفوع را بهبود می بخشند(5).
سندرم روده تحریک پذیر(IBS): در مطالعات مختلفی ارتباط بین ترکیب و میزان فلور میکروبی مفید دستگاه گوارش با میزان بروز IBS (اسهال غالب یا یبوست غالب) ارتباط مستقیم دارد(6، 7). مطالعات و شواهد کافی در مورد اثربخشی پروبیوتیک ها در IBS وجود دارد. در یک مطالعه مروری نظام مند (19 کارآزمایی بالینی شامل 1650 بیمار)، مصرف 1 تا 6 ماه پروبیوتیک ها در کاهش علائم IBS مؤثر بوده است (8). در یک مطالعه مروری نظام مند دیگر (16 کارآزمایی بالینی) پروبیوتیک ها (مخصوصاً بیفیدوباکتریوم) در کاهش علائم IBS مثل دردهای شکمی، نفخ، حرکات روده-ای مؤثر بوده است (9). همچنین در یک متاآنالیز (شامل 14 کارآزمایی بالینی) دیگر مشخص شد که درمان 4 تا 26 هفته-ای پروبیوتیک توانسته است در بهبود علائم IBS از جمله نفخ، دردهای شکمی و کیفیت زندگی بیماران مؤثر باشد(10).
بیماری های التهابی روده IBD (کولیت و کرون): نقش فلور میکروبی مفید دستگاه گوارش در جلوگیری بروز و پیشرفت التهاب های گوارشی با جلوگیری از رشد و عملکرد میکروب های مضر به خوبی مشخص شده است. همچنین با تنظیم سیستم ایمنی و جلوگیری از تولید و عملکرد فاکتورهای التهابی می تواند به این روند کمک کند(11). نقش پروبیوتیک ها در بیماری های التهابی گوارشی(کولیت و کرون) می توان به دو دسته تقسیم کرد: مرحله القای بهبودی بیماری فعال و مرحله نگهداری بیماری غیرفعال و جلوگیری از برگشت بیماری فعال. پروبیوتیک ها در تمام این مراحل می تواند نقش مؤثری ایفا کنند، هر چند به نظر می رسد که نقش آنها در کولیت اولسراتیو نسبت به بیماری کرون بارزتر است(12). در یک متاآنالیز(13 کارآزمایی بالینی) نشان دادند که تجویز 2 تا 12 ماهه پروبیوتیک در القای بهبودی بیماری کولیت اولسراتیو فعال و جلوگیری از برگشت بیماری در مرحله نگهداری بیماری غیرفعال مؤثر بوده است(13).