مطالعات بانوان
مراجع
1- Guandalini S. J Clin Gastroenterol. 2011. 45 Suppl: S149-153.
2- Bernaola Aponte G et al. Cochrane Database Syst Rev. 2010 Nov 10; (11): CD007401.
3- McFarland LV. Am J Gastroenterol. 2006. 101(4): 812-822.
4- Goldenberg JZ et al. Cochrane Database Syst Rev. 2013 May 31; (5): CD006095.
5- McFarland LV. Travel Med Infect Dis. 2007. 5(2): 97-105.
6- Chmielewska A, Szajewska H. World J Gastroenterol. 2010. 16(1): 69-75.
7- Dimidi E et al. Am J Clin Nutr. 2014. 100(4): 1075-1084.
8- Collins SM. Nat Rev Gastroenterol Hepatol. 2014. 11(8): 497-505.
باکتریال واژینوزیس: در مطالعات بالینی متعدد استفاده از پروبیوتیک های حاوی لاکتوباسیل نتایج مثبتی را روی درمان عفونت های باکتریال واژن (Bacterial vaginosis) داشته است. پروبیوتیک ها به تنهایی و یا همراه با آنتی بیوتیک ها می توانند در درمان این عفونت ها به کار روند. در کارآزمایی های بالینی مصرف پروبیوتیک های خوراکی از 1 تا 6 ماه توانسته است که به درمان و پیشگیری از عود مجدد این عفونت ها کمک کنند(1، 2، 3).
پروبیوتیک ها در کاهش عفونت های باکتریال واژن در خانم های باردار که یکی از عوامل مهم زایمان زودرس است، بسیار مؤثر می باشد. در یک مطالعه مروری نشان داده شد که پروبیوتیک ها باعث کاهش 81 درصدی عفونت های باکتریال واژن در خانم های باردار شده است(4).
واژینیت کاندیدیایی: در مطالعات متعددی اثربخشی پروبیوتیک ها در کاهش واژینیت قارچی ثابت شده است. در این مطالعات لاکتوباسیل توانسته است از کلونیزاسیون و عفونت به وسیله کاندیدیا آلبیکنز جلوگیری کند. محققین بالینی بر این باورند که مصرف پروبیوتیک ها برای خانم هایی که دچار واژینیت قارچی راجعه (بیشتر از سه اپیزود در سال) هستند می تواند اثربخشی داروهای ضد قارچ در پیشگیری از اپیزودهای متعدد را افزایش دهد. همچنین پروبیوتیک های لاکتوباسیل جایگزین مناسبی برای افرادی است که دچار عوارض داروهای ضدقارچ شده اند(5، 6).
عفونت های ادراری(UTI): پروبیوتیک ها در پیشگیری از عفونت های ادراری می تواند مؤثر واقع شود و همچنین باعث کاهش مصرف آنتی بیوتیک ها و در نتیجه کاهش مقاومت آنتی بیوتیکی می شوند. مصرف 1 تا 6 ماه پروبیوتیک ها می توانند از عفونت های ادراری راجعه در خانم هایی که به صورت مکرر دچار این عفونت ها میگردند، مؤثر باشند. فلور میکروبی رکتوم و واژن می تواند به سمت مجاری ادراری و مثانه حرکت کرده و کلونیزاسیون رخ دهد(7،8).